Nasze dzieci nie są niewychowane!...

Coraz częściej spotykamy się z niezrozumieniem ze strony otoczenia, które wynika z braku świadomości, czym autyzm jest oraz jak powinno się traktować autystę czy dziecko z Zespołem Aspergera i jak je wychowywać.
Niejednokrotnie słyszymy zarzuty nawet od ludzi, którzy wiedzą, na co chore są nasze dzieci, ale niewiele wiedza o autyzmie. Ponieważ autystę wychowuje się zupełnie inaczej niż zdrowe dziecko, nasze- jako rodziców -  postępowanie wobec chłopców uważane jest często przez otoczenie, jako "błędy wychowawcze", i że niby ich skutkiem jest "złe" zachowanie dzieci, które potem próbujemy tłumaczyć autyzmem. Przykre to dla nas, szczególnie jeśli świadkami takich komentarzy podszytych ignorancją są nasze dzieci...
Ponieważ tłumaczenia z naszej strony niewiele dają, do tej pory spotykamy się jako rodzice z hasłami w stylu: wychować nie umieją, więc dzieci maja problemy, a żeby zdjąć z siebie odpowiedzialność za błędy wychowawcze i ich skutki, wymyślili, że maja autyzm...

Nawet argumentem nie jest, że specjalistyczne zespoły diagnozujące nasze dzieci powiedziały: To nie Wasza wina, nie pozwólcie sobie wmówić takich głupot, mieliśmy do czynienia z wieloma dziećmi z rodzin patologicznych i niewydolnych wychowawczo i one nie miały takich objawów... Cóż, teorie psychoanalityczne w diagnozie autyzmu dawno zostały powalone, a jednak część ludzi nadal wierzy w takie mity... :( Przykre...

Jeśli nasze dzieci mogłoby Wam coś powiedzieć od siebie, pewnie powiedziałyby tak:

Nie bój się kontaktu ze mną, ja nie zarażam autyzmem. (Nie bój się ze mną pobawić, autyzm nie jest zaraźliwy).
 
Nie miej mi za złe, że od razu rozłożyłem na części autko, które mi dałeś. Ja go wcale nie zepsułem, tylko dla mnie najważniejsze jest to oderwane kółko, którym mogę kręcić w miejscu pod błotnikiem. To mi sprawia w tej zabawce największą radość. Dziękuję Ci, że wybrałeś dla mnie takie autko, od którego bez problemu da się oderwać koła i podwozie. Takie lubię najbardziej.



Nie denerwuj się, że nie chce zdjąć u Ciebie w domu moich ulubionych czerwonych kaloszków, ale w nich czuje się bezpiecznie w nowym miejscu.
 
Pozwól mi schować się w szafie, tam odpocznę sobie - jest tam cicho, ciemno i nie widze ludzi. Jak odpocznę to wyjdę i będe spokojniejszy.

To, że płaczę/krzyczę w supermarkecie, nie znaczy, że jestem niegrzeczny, tylko boję się, jak jest tak dużo ludzi, dźwięków i świateł.

To, że siedzę w restauracji pod stołem, nie znaczy, że nie
umiem się zachować (że jestem źle wychowany), tylko tutaj czuję się bezpiecznie - nie widzę ludzi i jest tu ciszej...

Wybacz mi, że nie chcę jeść innej zupy niż pomidorowa, ale zapach każdej innej wywołuje u mnie nudności.
 
Chciałbym się z Tobą pobawić, ale nie umiem Cię o to poprosić, podejdź do mnie i zaproponuj wspólną zabawę, a zobaczysz, ile mi tym sprawisz radości.

Jeśli nie robię tego, o co prosisz, to nie  dlatego, że nie chcę, ale dlatego, że nie rozumiem polecenia - powiedz je prosto, poproś, abym powtórzył, wtedy większa szansa, że to zrozumiem i wykonam.

Nie jestem uparty, po prostu nie rozumiem poleceń.

Chciałbym się z Tobą przywitać, ale trudno mi mieć własną inicjatywę, Ty pierwszy podaj mi rękę, będzie mi łatwiej to odwzajemnić, ale nie obraź się, jak tego nie zrobię.

To, że mam autyzm, nie znaczy, że jestem źle wychowany. Autyzm jest wrodzony, moi rodzice się o mnie troszczą.
 
Nie częstuj mnie takimi słodyczami, których przy mojej ścisłej diecie nie wolno mi jeść. To, że rodzice nie pozwalają mi jeść wielu rzeczy, nie znaczy, że mi robią krzywdę, ja na prawdę lepiej się czuję, odkąd mam dietę, a mam i tata wiedzą, jak mi zastąpić smakołyki takimi, po których nie zachoruje bardziej... Dając mi do zjedzenia takie rzeczy, których nie powinienem jeść, robisz mi krzywdę.

Jeśli chcesz coś więcej dowiedzieć się o podejściu do dzieci autystycznych i o tym, jak zrozumieć ich zachowania i reakcje na nie ich rodziców, poczytaj, zanim skomentujesz ich raniąco w sytuacji, której nie rozumiesz, a w która dla nich samych jest trudna.
Polecam ciekawy artykuł na ten temat: http://blog.onet.pl/41296,1,archiwum_goracy.html

Zamieszczam jego fragment:
 
"Wyobraźcie sobie taką scenę: hipermarket, spokojna alejka z zabawkami dla dzieci. Nagle mały chłopiec zaczyna wrzeszczeć i tarzać się po ziemi. Ojciec próbuje go uspokoić. Bezskutecznie. Wokół zbierają się gapie, którzy udzielają rodzicowi dobrych rad, albo pomstują, jaki chłopak jest niewychowany i niegrzeczny (oczywiście ojcu też się obrywa). A on po prostu ma autyzm."